Koniak

Koniak (fr. Cognac) destyluje się go dwukrotnie w miedzianych alembikach typu charentais. Cały proces musi zakończyć się najpóźniej do końca marca po zbiorach. Gotowy destylat trafia do dębowych beczek z lasów Limousin lub Tronçais, gdzie dojrzewa przez lata. Minimalnie leżakuje dwa lata, ale większość koniaków spędza w beczkach znacznie więcej czasu. W zależności od czasu dojrzewania na etykiecie znajdziemy oznaczenia: VS (co najmniej 2 lata), VSOP (minimum 4 lata) lub XO, który musi dziś leżakować przynajmniej 10 lat.

Najlepsze koniaki pochodzą z centralnych części apelacji – Grande Champagne i Petite Champagne. Te terroiry dają wyjątkowo eleganckie destylaty, zdolne do długiego starzenia. Gotowy koniak to zwykle kupaż wielu eau-de-vie. Niekiedy z różnych lat i parceli. Nad tym procesem czuwa mistrz piwnicy, który może łączyć nawet setki składników, by stworzyć spójną całość.

W smaku koniak jest złożony i głęboki. Młodsze wersje oferują aromaty suszonych owoców, wanilii i przypraw. Starsze koniaki są bardziej zaokrąglone. Mają nuty tytoniu, skóry, orzechów i czekolady. Co ciekawe, koniak może dojrzewać nawet 70 lat, choć z czasem przestaje chłonąć aromaty z beczki i trafia do szklanych dam.

Koniak był ulubionym trunkiem Napoleona, a jego wizerunek do dziś zdobi butelki Courvoisier. To też trunek, który w XX wieku zyskał popularność poza Europą — dziś ponad 90% produkcji trafia na eksport, głównie do USA i Azji.

Choć najczęściej pije się go czysto, dobre koniaki świetnie sprawdzają się też w koktajlach. Klasyczny Sidecar łączy koniak z likierem pomarańczowym i cytryną. Inny znany drink to French 75, gdzie koniak miesza się z szampanem.